Οι Έλληνες εργάτες θα αναγκαστούν να κάνουν μεγαλύτερες σοβαρές θυσίες για να εξασφαλισθεί ότι οι ραντιέρηδες και οι τράπεζες θα μπορούν να εξακολουθούν να συσσωρεύουν κέρδη και το αστικό κράτος θα μπορεί να συνεχίζει να λειτουργεί και να διατηρεί το μηχανισμό καταπίεσης και ελέγχου της εργατικής τάξης·έναν μηχανισμό ο οποίος περιλαμβάνει τα συνδικάτα και τα λεγόμενα αριστερά κόμματα, όλων αυτών που περιλαμβάνονται στον κατάλογο πάροχων υπηρεσιών προς το κεφάλαιο.

Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στην Αθήνα ο θυμός κατά των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, κατά των προνομιούχων και διεφθαρμένων πολιτικών, φάνηκε από την επίθεση στο κοινοούλιο που προκάλεσε τη σκληρή αντίδραση της αστυνομίας, η οποία δεν δίστασε να χτυπήσει και να κάνει πολλές συλλήψεις.

Η κυβέρνηση, όντας υποχρεωμένη να αποδεχθεί τους όρους τους ευρωπαϊκών τραπεζών, βρίσκεται σε κρίση. Η λύση που προτείνουν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς – το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός – είναι οι πρόωρες εκλογές, αλλά αυτό το κάνουν ακριβώς για να εκτρέψουν το προλεταριάτο από τον αγώνα του κάνουν για να το σπρώξουν σε κοινοβουλευτικά παιχνίδια και στην απάτη των αστικών εκλογών.

Οι Έλληνες εργάτες δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από νέες εκλογές ούτε από το γελοίο κοινοβούλιο, αλλά πρέπει να στηριχθούν μονάχα στη δική τους ανεξάρτητη οργάνωση της ταξικής πάλης.

Καμία αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους, ούτε ακόμη κι αν το ΚΚΕ ή οποιοδήποτε από τα άλλα κόμματα της αποκαλούμενης κοινοβουλευτικής "αριστεράς" αποτελέσουν μέρος της. Αντιθέτως, σε στιγμές σοβαρής πολιτικής κρίσης είναι ακριβώς αυτά τα κόμματα εκείνα που γίνονται οι κύριοι υπερασπιστές του αστικού καθεστώτος, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, μια για πάντα, από τον ρόλο που έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία τα πρώτα είκοσι χρόνια του 20ού αιώνα, όταν ήταν ακριβώς οι σοσιαλδημοκράτες αυτοί που οδήγησαν το προλεταριάτο στον πόλεμο και κατόπιν κατέστρεψαν το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα.

Στις 15 Ιουνίου ήταν η ενδέκατη γενική απεργία από τις αρχές του 2010. Παρ' όλα αυτά, το αστικό καθεστώς είναι ήδη εξοπλισμένο για να αντισταθεί σε αυτόν τον περιορισμένο τύπο κινητοποίησης, από τη μια μεριά βάζοντας αστυνομική περιφρούρηση στην πλατεία και, από την άλλη, "προσερχόμενη σε διάλογο" με τα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης με απώτερο σκοπό να καταλήξει σε νέες συμφωνίες, μονάχα για να τις αμφισβητεί διαρκώς, στη συνέχεια, και να τις μετριάσει καθώς θα περνούν οι εβδομάδες.

Τα ελληνικά συνδικάτα, είτε η ΑΔΕΔΥ, είτε η ΓΣΕΕ, είτε το ΠΑΜΕ, δεν είναι ταξικά συνδικάτα που δεν είναι διατεθειμένα να κάνουν ό,τι πρέπει για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Αντιθέτως, είναι στενά συνδεδεμένα με τα οπορτουνιστικά, αστικά κόμματα και αντί να προωθούν τον αγώνα για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και των συνθηκών εργασίας του προλεταριάτου, και ειδικά των ασθενέστερων και πιο εκμεταλλευόμενων μελών του, περιορίζουν τον αγώνα και τον φρενάρουν.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει ανεπιφύλακτα να εξασφαλίζουν την ενότητα της εργατικής τάξης για να υπερβούν την αντίθεση μεταξύ των εργατών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μεταξύ μόνιμων και μη μόνιμων εργατών, μεταξύ νέων και μεγάλων, μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, μεταξύ ντόπιων και μεταναστών εργατών. Αν η εργατική τάξη επανακτήσει την ενότητά της στο πεδίο της οικονομικής υπεράσπισης μπορεί να νικήσει. Αν δεν το κάνει, θα χάσει.

Για την ανεξάρτητη προλεταριακή οργάνωση

Ο γενναίος αγώνας του ελληνικού προλεταριάτου κατά των μέτρων αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης και των αφεντικών θα κάνει τους πιο μαχητικούς εργάτες να σκεφθούν ότι το ζήτημα δεν είναι να παλέψουν εναντίον ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης, επειδή ο εχθρός είναι το καπιταλιστικό καθεστώς συνολικά, και για να το αντιπαλέψουν πρέπει να θέσουν ως προτεραιότητα να βάλουν τα δυνατά τους για να δημιουργήσουν ταξικές οργανώσεις που είναι ικανές να διασφαλίσουν τα καθημερινά συμφέροντα των εργατών, αλλά επίσης πρέπει να επανασυνδεθούν με το ιστορικό πρόγραμμα της απελευθέρωσης του προλεταριάτου από τη μισθωτή εργασία, με το πρόγραμμα του επαναστατικού και διεθνιστικού κομμουνισμού.

Το "ισχυρό φάρμακο" που η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει τους προλετάριους να καταπιούν, αυτά τα μέτρα λιτότητας, είναι στην πραγματικότητα τα ίδια που εφαρμόζονται σε όλα τα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Σήμερα, η αστική τάξη αναγκάζει το προλεταριάτο να χύσει περισσότερο αίμα, ιδρώτα και δάκρυα καθώς προσπαθεί να θεραπεύσει την αρρώστια η οποία, σαν τον καρκίνο, κατατρώει από τα μέσα τον καπιταλιστικό οργανισμό: την παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής που προκαλείται από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Αύριο θα προσπαθήσει να βάλει τους προλετάριους να κόψουν ο ένας τον λαιμό του άλλου στα πεδία των μαχών καθώς προσπαθεί, για ακόμη μια φορά, να αναζωογονήσει το φρικτό και γερασμένο σύστημά της, όπως συνέβη το 1914 και το 1939.

Δεν μπορεί να γίνει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του συστήματος παραγωγής. Ένας καπιταλισμός πιο δίκαιος, λιγότερο διεφθαρμένος, που να σέβεται περισσότερο τους ανθρώπους και το φυσικό περιβάλλον είναι άπιαστο όνειρο. Η αναζήτηση ακόμη μεγαλύτερων κερδών δεν ανέχεται κανόνες και όλα θα μπορούσαν να τελειώσουν με την καταστροφή ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η απόρριψη του καπιταλιστικού καθεστώτος πρέπει να είναι ολοκληρωτική και επαναστατική.

Προλετάριοι, συνδέστε τους αγώνες σας με το γνήσιο πρόγραμμα του επαναστατικού αριστερού κομμουνισμού. Οργανωθείτε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα.